4. Hypertrophia myocardii
lzolovana hipertrofija (koja nije udružena sa hiperplazijom) jedino se sreće u srčanom mišiću i skeletnoj muskulaturi, tj. nastaje u tkivima čije stanice ne podliježu diobi. Trajna izloženost srčanog mišića opterećenju, koje se javlja kod arterijske hipertenzije i stenoze valvularnih ušća, dovodi do hipertrofije miocita. Na ovaj način povećava se kontraktilna snaga mišićnih vlakana. Ako se opterećenje srčanog mišića poveća ili se smanji dotok krvi u mišić, može doći do reverezibilnog ili ireverzibilnog oštećenja miocita. Kod reverzibilnog oštećenja miocita nastaje gubitak njihove kontraktilne snage, a kod ireverzibilnog oštećenja dolazi do njihove nekroze.
Vlakna srčanog mišića (miociti) su uvećana zbog povećanja obima gradivnih materija u citoplazmi (proteina, ugljenih hidrata, nukleinskih kiselina i kompleksnih lipida), pri čemu je uvećano i jedro. Hipertrofične stanice se vide kao pojedinačne povećane stanice unutar mišićne mase.
Hipertrofija srca karakterisana je uvećanjem srca i zadebljanjem zida lijeve, odnosno desne komore, a djelimično i predkomora. Može biti fiziološka pojava (kod sportaša, kada je reverzibilne prirode), ali i patološka (nastaje kod hipertenzivne bolesti). Hipertrofija mišića je u početku praćena adekvatnom cirkulacijom, a kasnije, zbog nemogućnosti proširenja koronarnih arterija srca, dolazi do relativne ishemije (nedostatka kiseonika), zbog koje se ne mogu zadovoljiti potrebe mišića za krvlju, te nastaje srčana insuficijencija.